چه زود چه غریبانه چه بی رحمانه

از مترسک های بی احساس وجود

دور می شود

و سایه ی سرد شب

پیچ های بی انتهای روزگار

سیلی بر چرخ عمر می زند

و زنجیر های گره خورده

بر دست های کبود

و فوران کوه های استعدادم

بر افق پله های امید

مرا در تنگنای زمان قرار می دهد

چشم های خیره

قدم های کورکورانه ام

و هق هق نفس هایم

تکیه بر شانه های انتظار می زند ...