اه ای زندگی این منم که هنوز

با همه پوچی از تو لبریزم

نه به فکرم که رشته پاره کنم

نه بر انم که از تو بگریزم

همه ذرات جسم خاکی من

از تو ای شعر گرم در سوزند

اسمان های صاف را مانند

که لبالب ز باده ی روزند

با هزادان جوانه میخواند

بوته ی نسترن سرود ترا

هر نسیمی که میوزد در باغ

میرساند به او درد ترا

من تو را درتو جستجو کردم

نه در ان خواب های رویایی

در دو دست تو سخت کاویدم

پر شدم پر شدم ز زیبایی

پر شدم از ترانه های سیاه

پر شدم از ترانه های سپید

از هزاران شراره های نیاز

از هزاران جرقه های امید

حیف از ان روزها که من با خشم

به تو چون دشمنی نظر کردم

پوچ پنداشتم فریب ترا

ز تو ماندم ترا هدر کردم

عاشقم عاشق ستاره ی صبح

عاشق ابرهای سرگردان

عاشق روزهای بارانی

عاشق هر چه نام توست بر ان